FANTASTIČNA ORUŽJA NAŠIH PREDAKA

Da li su se nekada u davnoj prošlosti zemlje i čovečanstva koristila nekim fantastičnim oružjima, koja ni dan danas nisu identifikovana, pitanje je istorije mnogih isčezlih civilizacija, čiji mitovi, legende, pa i sami zapisi govore u prilog ovoj hipotezi.

Tragovi takvih sukoba i uništenja sreću se nebrojeno puta u istoriji ljudske rase, a sami zemljini slojevi još i danas čuvaju svedočanstva takvog strahovitog razaranja, koja arheološki još uvek nisu objašnjena. U velikim indijskim spevovima "Ramajani" i "Mahabharati" sreću se izveštaji o čudovišnim oružjima i ratovima koje su vodile mitske i istorijske ličnosti starog doba.To božansko oružje jeste u hronikama istorija koja se nimalo ne razlikuje od današnjih dostignuća u oblasti tehnološkog oružja, s obzirom na gotovo savremene opise u kojima se prepoznaju laseri, nuklearna oružja i druga tehnička čuda. Pošto je reč o vremenu koje sanskrit postavlja u hiljadama godina, sasvim je izvesno da opisi nisu nastali slučajno ili imaginacijom autora tih i sličnih tekstova, pogotovo ako je reč o doslednoj implikaciji opisa tih oružja koje koristimo danas. Po najstarijim legendama tih epoha, reč je o oružju koje su koristili "bogovi sa neba" zbog čega u sanskritskoj literaturi to oružje i pripada svetu božanskog neba. Jačina njihovog dejstva merila se po stepenu jačine uništenja, a to su oružja koja su mrvila u prah i pepeo čitave armije, gradove i velike oblasti zemlje! Među tim opisima, najpoznatija božanska oružja indijske mitologije bila su: Indrin plamen, bramaširas, bramadandon, sandagara, pašupati, pinaka, Bramino oružje, tvaštar i razne vimane: rukma, shakuna, tripura, itd. Što se tiče oružja indijskih bogova, Indrin plamen je bilo oružje svetlosnog porekla koje je po svom dejstvu uništavalo područje širokog dijapazona, pri čemu bi se javile kuglaste munje koje su razorno uništavale neprijatelja. Ako uzmemo u obzir da su hronike o strašnom oružju tek usmeni prepis nekih starijih tradicija, onda su događaji u "Ramajani", "Mahabharati" i dugim indijskim tekstovima mnogo stariji od vremena u kom su zabeleženi. Mnoga od opisanih oružja u sanskritskoj literaturi mogla su da izazovu masovne kataklizme, radijacione mutacije, kao i trenutno isčezavanje raznih ljudi, predmeta i barijera. Međutim, takav primer sintetičkih oružja, kao što su kuglaste munje, kojima se još Nikola Tesla bavio, su i danas čovekov san, s obzirom da je reč o tehnologiji koja je još uvek nedostupna. U sanskritskoj literaturi postoji čak i nauka o božanskom oružju, Astravidžačija pojava nije objašnjena jer su ista oružja jednostavno isčezla iz istorije ljudskog roda. Slične primere o božanskim oružjima imamo u nizu legendarnih prikaza kod mnogih civilizacija, od Sibira do Ognjene zemlje, usled čega i nastaju božanski ratovi na zemlji. Otuda i imamo, u više primera, legende koje govore o sukobu bogova čija se osnovna nit priče prebacila na legendarnu osnovu ratova na nebu, koji su se vodili između Horusa i Seta, Tiamate i Marduka, Zevsa i Titana, Arimana i Ormuzda, Odina i divova, Jehove i palih anđela. Tragove dejstva energetskih oružja imamo u arheološkim slojevima mnogih nestalih kultura, kao što su tuneli, podzemlja, kiklopski gradovi ili basnoslovna utvrđenja. Tako već u biblijskoj priči o Sodomi i Gomori postoji opis uništenja gradova posredstvom nuklearnih eksplozija. Treba pomenuti Božanskog Indru iz indijske mitologije, koji je "kidao tvrđave kao što starost dere haljine". Danas međutim u celoj Indiji postoji jedan jedini spomenik ovom božanstvu. S druge strane, jedna indijska knjiga mudrosti "Surija panati" (Spoznaja sunca) sadrži opisane tajne o energiji Sunca. Opet, pojava termonuklearnih bogova iz prošlosti dobro se urezala u sećanje ljudskog roda, pošto čovek kao vrsta nije mogao da u svojoj svesti sagradi tako fantastična verovanja o božanskom oružju i njegovoj upotrebi. To je moglo doći od jedne mnogo naprednije civilizacije, bilo da je sišla sa zvezda ili je pripadala legendarnoj Atlantidi. Otuda se stravični kult rata proširio celom ljuskom vrstom još od vremena pećinskog čoveka. Od celokupne istorije čovečanstva, samo 300 godina prošlo je bez ratnih sukoba! Svi ostali milenijumi prošli su u krvavim sukobima svih vrsta.

Navešćemo sada primere delovanja fantastičnih oružja na istorijsku stvarnost:

- Dundalk - tvrđava istopljena do temelja!

- Nan madol - svedočanstvo kolosalne energije koja se tu upotrebila!

- Sete citades - avetinjski predeo bazaltne pustinje, u kojoj je do temelja sravnjen grad bogova!

- Sodoma i Gomora - svedočanstvo nuklearnog udesa!

- Jerihon II - jedan od 7 slojeva, sravnjen kolosalnom energijom još neidentifikovane vatre!

- Troja IV - četvrti sloj grada star 1 000 godina, pre Odiseja, bukvalno zbrisan iz istorije!

- Šurupak - spaljen i zagonetno mrtav, 3 000 godina pre Hrista!

- Mohendžo Daro IV - grad koji je doslovno sravnjen nuklearnom energijom, što je naučno utvrđena činjenica!

Mohendžo Daro - grad uništen nuklearnom energijom pre 5 000 godina.

Ovo su primeri koji se arheološki nikada nisu objasnili iako su vrlo dobro poznati naučnim krugovima. S druge strane neolitski čovek nije posedovao oružja takve moći, pa stoga ni opisi koji su nam ostali zabeleženi nisu jednostavno mogli biti izmišljeni. Nađeni su čitavi gradovi koji su bukvalno bili istopljeni nekom kolosalnom temperaturom. Danas se dobro zna da se granit topi tek na 1 300 stepeni Celzijusovih. Dakle, ideja o nekom požaru bilo kakvih razmera odmah otpada, što su naučnici i arheolozi već u startu odbacili. Reč je o energiji s kojom su bila rušena urbana naselja, u kojima se granit i andezit bukvalno topio, a čije staklaste primere imamo u niz lokaliteta istočne i zapadne hemisfere, na primer Kiklopski toranj u Borsipi. U egipatskoj "Knjizi mrtvih" pominju se "kuglaste munje koje su uništavale i parale nebom". O realnosti tih sintetičkih oružja govore mnoge drevne hronike, u kojima takođe srećemo opise i najrazličitiji arsenal božanskog oružja. Poznata je takozvana "Grčka vatra", čiji je plamen leteo brzinom munje, praćen grmljavinom. Kada bi takav projektil stigao do cilja, dolazilo bi do strašne eksplozije i pojave dima! Vratimo se indijskim izvorima gde ima najviše opisa o tom strahovitom oružju bogova. Božanstvo Šiva, na primer, već je imao oružje pinaku, koje je u suštini bilo doslovno bacač plamena. Zatim, legendarna ptica Garuda, boga Indre, po legendi, na zmijsko leglo baca "božansko jaje" koje je eksplodiralo uz zaglušujuću svetlost i eksploziju.

Navešćemo još neka oružja iz indijske mitologije:

- Mauzola parva - gigantski vesnik smrti.

- Darpana - oružje koje sasušuje.

- Moha - oružje koje izaziva gubitak svesti i masovnu amneziju.

- Šatagni - oružje koje stoput ubija.

- Varšana - oružje koje izaziva iluminacije po neprijatelju.

Svi ovi prevodi i značenje navedenih oružja jesu doslovni, a od svih njih najmoćnije oružje bilo je tvastar, ili oružje haosa. U Južnoj Americi to je oružje bilo poznato pod imenom mašmaka, dok nam slično oružje iznosi i Nostradamus u svojim "Centurijama" pod imenom samatobrin. U Južnoj Americi kod Indijanaca iz plemena Kajapo pominje se kop, gromovito oružje na principu lejzera (laser je drugi princip, za razliku od lejzerskog oružja koje se danas uveliko proizvodi na principu kvantnih generatora svetlosti). U mesopotamskim izvorima na najstarijim pronađenim glinenim tablicama, ima opis nekih božanskih presija. Taj se fragment sačuvao u sumerskom narodu i bio poznat kao Engiduov treći san. U kineskim izvorima govorilo se i o "strašnoj buci koju je stvaralo čudesno oružje". U baltičkim sagama, tačnije u "Epu o prosidbi Emere", govori se o oružju koje je nauci nepoznato. U "Mahabharati" ekvivalent tog oružja jeste oružje pod imenom vajavja, čije dejstvo jeste tipično radiološko oružje. U persijskoj mitologiji pominje se oružje pod imenom vazišta i speništa. S tim oružjem oni su ubijali i dvaput rođene. U Bibliji hebrejski Jehova upotrebljava munje kao božansku stvar koja ubija. Osim ove uranske prošlosti čoveka, tu su prisutna i druga, fonična (zvučna) oružja koja se sreću u indijskim izvorima. Kod skandinavskih naroda pominje se koplje gungni, koje je po legendi automatski pogađalo ciljeve. U indijskoj mitologiji, srećemo pak los vapit ili natprirodnu moć vetra, čija energija neodoljivo podseća na fuziju atoma. Kod Jevreja, to je uriel, oganj Božiji, čiji je anđeo sejao smrt u Mojsijevo doba. Ova oružja uništavala su striktno gradove na zemlji, što je i arheološki potvrđeno. To su: Bolsena, Dundalk, Ekos (stvarni gradovi koji su pronađeni), kao i Zerzuru (mitski grad koji nije pronađen).

Primere ovih zagonetno spaljenih gradova nauka do danas nije objasnila, jer joj se činilo "nemogućim" da oni upravo bivaju uništeni nekom višom energijom. Mnoga od tih oružja se ne mogu identifikovati, bez obzira na opsežan opis. Takav primer imamo u zapisima iz Indije. Mnoga od ovih oružja imaju i svoju hijerarhiju, a tako tvrde i indijski izvori, rečima da postoje takozvana prva i poslednja oružja. Prvo se oružje verovatno podrazumeva pod vrstama konvencionalnog oružja, dok je poslednje oružje sredstvo nepojmljive moći. Legende svetskih naroda govore o vremenu takozvanih božanskih ratova, koji su bili viđeni i na nebu i na zemlji. Ratovi koji su se u mnogome razlikovali od konvencionalnih ratova, kao i od geoloških presija prirode kakvi su vulkani, erupcije, poplave i uragani. Reč je o opisima božanskih oružja koja su koristila neka, nama nepoznata bića, a čija tehnika i dejstvo na zemlji jesu u dlaku isti sa današnjim oružjem. Ako se svim ovim stvarima da naučna realnost, onda je istorija čoveka na ovoj planeti samo puko ponavljanje jedne već doživljene stvarnosti, s obzirom da mnogi izumi nisu uopšte izmišljeni, već samo ponovo i po ko zna koji put otkrivani.